Seksuele misdrijven mogen pas na dertig jaar verjaren.


Daders van seksueel misbruik van minderjarigen gaan nog te vaak vrijuit omdat de feiten al na tien jaar verjaren. Open VLD wil die termijn nu optrekken tot dertig jaar. 'Veel slachtoffers durven pas na jaren een klacht in te dienen. Het is vreselijk dan te moeten horen dat de dader niet meer gestraft kan worden.'

Volksvertegenwoordiger Sabien Lahaye-Battheu (Open VLD), zelf een advocate, kwam in haar praktijk al verschillende keren in contact met mensen die tijdens hun jeugd misbruikt waren. 'Ik stel telkens vast dat slachtoffers dat jarenlang hebben verdrongen omdat ze er totaal geen blijf mee wisten. Vaak gaat het om vrouwen. Pas wanneer ze aan kinderen beginnen, komen die feiten uit hun jeugd langzaam weer boven water.'

'Probleem is dat volgens de huidige wetgeving deze mensen vóór hun achtentwintigste verjaardag, dat is tien jaar na hun achttiende verjaardag, een klacht moeten indienen', zegt Sabien Lahaye-Battheu. 'Anders beschouwt de wetgever de feiten als verjaard, wat toch bijzonder cru is. Het is voor veel getraumatiseerde slachtoffers alsof ze een tweede keer worden misbruikt wanneer ze van de politie of het gerecht te horen krijgen dat er geen vervolging meer kan worden ingesteld.'

Ze beklemtoont dat het allesbehalve eenvoudig is om als slachtoffer de moed en de kracht te vinden om aangifte te doen. 'Te horen krijgen dat de dader niet meer kan worden gestraft, zorgt bovendien voor wraak- en frustratiegevoelens. Want wat als de betrokken dader nieuwe slachtoffers maakt?'

Open VLD heeft nu een wetsvoorstel klaar om net als in de meeste van onze buurlanden de verjaringstermijn gevoelig op te trekken. 'Ook de MR is voorstander van onze termijn van dertig jaar', zegt Battheu.

Zij vindt dat het argument niet opgaat dat zulke affaires na bijvoorbeeld twintig jaar beter niet meer worden opgerakeld, zogezegd om geen oude wonden open te rijten. 'Veel van deze misbruikte mannen en vrouwen zijn levenslang beschadigd, niet alleen fysiek en psychisch maar ook relationeel en seksueel.'

Het argument dat de politiediensten zoveel jaren na de feiten onvoldoende bewijzen kunnen vinden, snijdt volgens haar ook geen hout. 'Vaak bekennen de daders spontaan. Ik heb al meegemaakt dat een verdachte de feiten tijdens het eerste verhoor meteen toegaf. Maar toch is hij nooit vervolgd omdat de feiten net waren verjaard. Voor de slachtoffers is dat onbegrijpelijk, met alle gevolgen van dien voor hun verwerkingsproces.'

Bron: Het Nieuwsblad en De Standaard, 30 januari 2009.

 

'Je moet lef hebben om je eigen vader aan te klagen'

Marleen werd tot haar veertiende misbruikt.

'Om een klacht in te dienen tegen je eigen vader, moet je heel sterk in je schoenen staan. Zoiets doe je niet op je vijfentwintigste', zegt Marleen A. Zij werd tot haar veertiende misbruikt, maar ze ving bot bij het gerecht omdat de feiten verjaard waren.

'Het parket zei me dat ze het leven van mijn ouders niet wilden ruïneren'

'Pas toen ik kinderen kreeg, borrelde het misbruik tijdens mijn jeugd weer op', zegt de ondertussen 50-jarige vrouw. 'Ik was toen al 27 jaar en moest in behandeling gaan om die ervaring te verwerken. Niet lag daarna kwam ik tot het inzicht dat ik een klacht moest indienen, omdat ik vond dat mijn vader ter verantwoording moest worden geroepen.'

Maar de vrouw botste meteen op een muur. 'Ik was de leeftijd van 28 jaar gepasseerd. Eerst kreeg ik bij de politie te horen dat ik geen enkele kans maakte. Daarna maakte ook het parket me duidelijk dat mijn vader niet kon worden vervolgd omdat de feiten te lang geleden waren. Ik kreeg ook nog te horen dat men die mensen - mijn ouders dus - hun leven niet wilde ruïneren, zo lang na de feiten.'

'De frustratie die je op dat moment voelt, is enorm. Alsof het realistisch is te denken dat iemand op zijn vijfentwintigste sterk genoeg in zijn schoenen staat om zo'n procedure te starten. Ik kan je verzekeren dat dat behoorlijk wat lef kost', zegt Marleen A.

Ze beklemtoont dat het bewijsmateriaal in haar geval nog voorhanden was. 'Ik ben tijdens mijn jeugd opgenomen in het ziekenhuis, waar het misbruik de dokters was opgevallen. Mijn ouders kregen toen te horen dat als het nog eens zou gebeuren, het ziekenhuis de politie zou inschakelen. In de ziekenhuisarchieven steken dus de nodige bewijzen.'

Ze beklemtoont ook dat de wonden van het misbruik niet helen. 'Tijdens je jeugd bemoeilijkt het je relaties. En telkens als ik een film zie, een boek lees of het onderwerp van kindermisbruik ergens ter sprake komt, krijg ik het lastig. Dat is iets dat constant in jou blijft zitten, je hele leven lang.'

Bron: Het Nieuwsblad, 30 januari 2009.

 

Altijd strafbaar (Commentaarstuk van Dirk Musschoot) 

'Slachtoffers van seksueel geweld zijn levenslang getekend. Een verlenging van de verjaring tot dertig jaar is dus zinvol'

Open VLD wil de verjaringstermijn voor seksueel misbruik optrekken van tien naar dertig jaar. Door dat te doen zal de Belgische wetgeving terzake niet alleen in de buurt komen van de regels zoals die in het buitenland gelden. Een verlenging van de verjaring zal ook en vooral recht doen aan al die slachtoffers van seksueel geweld die tijd nodig hebben om met hun verhaal naar buiten te komen en niet genoeg hebben aan die tien jaar die hen nu is toegemeten.

Waarom ze die tijd nodig hebben, ligt voor de hand. Velen is seksueel geweld overkomen toen ze nog een kind waren, toen ze misschien dachten dat het zo hoorde, toen ze nog niet sterk genoeg waren om weerstand te bieden aan de volwassene die hen bedreigde. Er is tijd nodig - vaak meer dan tien jaar - om te beseffen dat wat men zoveel jaar geleden meemaakte niet door de beugel kon. Artsen en hulpverleners weten dat bij sommige jonge vrouwen én mannen de herinnering aan de seksuele mishandeling waar zij het slachtoffer van waren, opnieuw opduikt als zij bijvoorbeeld zelf aan een 'gezonde' seksuele relatie beginnen of als ze - in het geval van de vrouwen - zwanger worden en een kind ter wereld brengen. Maar dan, alweer, is de huidige verjaringstermijn voor seksuele delinquenten verstreken en kan hen wettelijk niets meer worden gemaakt.

Moeten slachtoffers van seksueel geweld na pakweg vijftien of vijfentwintig jaar de dader nog ter verantwoording kunnen roepen? We vinden van wel, omdat een straf voor de dader vaak helend kan zijn voor het slachtoffer, omdat een straf - noem het een veroordeling - voor slachtoffers het ultieme signaal is dat niet zij, maar de dader in de fout is gegaan. Want dat krijgen jonge slachtoffers vaak te horen van die grote en sterke volwassene: dat het hún fout is.

Slachtoffers van seksueel geweld moeten zich door de wet gesteund weten. Hoe moet zo iemand zich voelen als het trauma zich manifesteert en hij (of zij) te horen krijgt dat de zaak is verjaard? U heeft wel gelijk, maar u bent te laat. Het argument dat het oprakelen van oude affaires in deze context voor iedereen pijnlijk en bijgevolg voor niemand goed is, houdt geen steek. Sommige slachtoffers zijn levenslang getekend. Op het moment in hun leven dat zij klaar zijn om (te proberen) er komaf mee te maken, moeten ze daartoe de kans krijgen. Die kans hebben ze nu niet.

Bron: Het Nieuwsblad, 30 januari 2009.

 

«Seksuele misdrijven mogen pas na 30 jaar verjaren»

Open Vld heeft een wetsvoorstel klaar om, net als in de meeste van onze buurlanden, de verjaringstermijn voor seksuele misdrijven gevoelig op te trekken. Mensen die tijdens hun jeugd seksueel misbruikt werden, moeten nu voor hun 28ste verjaardag klacht indienen.

«Anders beschouwt de wetgever de feiten als verjaard, wat toch cru is. Het is voor veel getraumatiseerde slachtoffers alsof ze een tweede keer worden misbruikt, wanneer ze van de politie of het gerecht te horen krijgen dat er geen vervolging meer kan worden ingesteld», zegt volksvertegenwoordigster Sabien Lahaye-Battheu.

Battheu vindt dat het argument niet opgaat dat zulke affaires na bijvoorbeeld twintig jaar beter niet meer worden opgerakeld, zogezegd om geen oude wonden open te rijten.

Bron: Het Laatste Nieuws, 31 januari 2009.