Provincie West-Vlaanderen draagt Markeymolen over aan Lo-Reninge

Maximale steun voor restauratie

Door het nieuwe decreet Onroerend Erfgoed heeft de Provincie geen recht meer op enige subsidiëring bij de renovatie van molens. Om de Markeymolen te kunnen behouden als erfgoed en om maximale steun voor de renovatie te verkrijgen van de Vlaamse overheid, werd gekozen voor een verkoop aan de stad Lo-Reninge voor een symbolische euro. Eerder werd ook al de Wullepitmolen in Zarren (Kortemark) om deze reden op dezelfde manier overgedragen.

In een flankerende overeenkomst verbindt de stad, die na de verkoop instaat voor de restauratie en het onderhoud, er zich toe een aanvraag in te dienen om de molen te laten erkennen als ZEN-erfgoed (Erfgoed zonder economisch nut). Via een molenbeheersplan kan de stad in aanmerking komen voor een verhoogde erfgoedpremie. De Provincie voorziet wel een financiële tussenkomst voor de restauratie. Lo-Reninge staat daarna in voor de verdere herstellingen en het onderhoud van de molen.

De restauratie en het opnieuw maalvaardig maken van de molen wordt geraamd op 450.000 euro. De Provincie West-Vlaanderen voorziet op basis van de voorlopige raming een financiële tussenkomst van 250.000 euro.

Historiek Markeymolen

De molen langs de Lovaart kent een lang verleden. Hij werd in 1797 gebouwd en is sinds 1949 beschermd als monument. De familie van Joseph Markey, de laatste beroepsmolenaar die zijn activiteiten in 1962 stopte, verkocht de molen aan de Provincie West-Vlaanderen in 1980. De gronden werden door de Provincie gekocht van de kerkfabriek Sint-Bartholomeus.

De houten staakmolen die diende als korenmolen werd begin de jaren negentig grondig gerestaureerd zodat die in 2003 opnieuw maalvaardig was. In 2006 kreeg de molen nog een schilderbeurt, maar nieuwe restauratiewerken dringen zich op. Bij gebrek aan een vrijwillige molenaar werd er gedurende de voorbije jaren niet meer gedraaid waardoor de molen meer en meer in verval raakte. De molen is ondertussen onveilig en niet meer maalvaardig.